De woorden Alzheimer en dementie kennen we allemaal en het is schrikken als iemand deze diagnose te horen krijgt. 

Eén op de drie vrouwen en één op de zeven mannen krijgt een vorm van dementie!

Zelf maakte ik dit voor de eerste keer mee toen mijn opa opgenomen werd in een verpleeghuis. Als tienjarige is het vooral eng. Je opa, waarmee je leuke dingen deed, begon over kabouters die hij zag in de nacht. Hij wilde uit het raam ervandoor en had stemmingswisselingen. Oma kon de zorg niet meer opbrengen en zo kwam hij na een tijdje in het verpleeghuis terecht.

Ik weet het nog goed. Mijn eerste bezoek aan het verpleeghuis voelde vreemd en somber aan. Er liepen meerdere mensen op de lange gang heen en weer. Soms werd door iemand aan je gevraagd hoe laat de bus kwam. Een andere keer werd er gevraagd of je de persoon mee naar huis wilde nemen. Of je werd zelfs aangezien voor iemand anders zijn zoon…

Opa was niet meer wie hij ooit was. De ene keer herkende hij je, maar in de meeste gevallen zat hij voor zich uit te staren of stelde hij continue dezelfde herhalende vragen. Aan oma merkte je dat ze het heel erg vond, maar aan de andere kant was ze ook gerust erop dat opa goed verzorgd werd en zo kon zij ook weer ademhalen en leven. Wel kwam zij meerdere dagen per week bij opa en merkte ze dat het gestaag met hem achteruitging. Ook heden, in de ruim 15 jaar dat we cliënten verzorgen in de thuiszorg en kleinschalig wonen bij Zorg Groep Beek – Elsresidentie, is het achteruitgaan bij deze diagnose een figuurlijk iets.

We zien mensen teruggaan in de tijd. Men kan zich meerdere zogenaamde life events uit het verre verleden steeds beter herinneren in tegenstelling tot de tegenwoordige tijd. In gesprekken hoor je mooie verhalen, maar ook de pijn en trauma’s uit het verleden. Het gaat zelfs terug naar de vroege jeugd waarin letterlijk papa en mama “gezien” worden.
Zelf dacht ik altijd: Dit wil ik nooit meemaken, ik wil niet dement worden.

Aan de andere kant denk ik ook wel eens: Maar stel, je krijgt de kans om je leven opnieuw te herhalen?
En nog belangrijker: Is jouw leven een herhaling waard?

Sta eens stil bij je leven, reflecteer en ga door. Maak bij voorkeur voor jezelf een persoonlijke levensloop en vul die regelmatig aan. Een levensloop wordt meestal pas later opgesteld door de familie wanneer het familielid de diagnose dementie gekregen heeft. Deze levensloop heeft grote meerwaarde om samen met iemand met dementie dit te herbeleven en het is mooi om dit nog samen te kunnen doen in de zorg momenten.

Hopelijk gaat dementie aan jou voorbij, blijf je gezond en leest jouw persoonlijke levensloop zich als een goed boek; Back to the Past.

Wil jij jouw toekomstig verleden toch nog herschrijven? Klik dan hier.