Esmée Bomhof

"Iedere kleine waardering van de cliënt maakt mijn werk mooi."

Ik heb 1 jaar fulltime als verzorgende IG gewerkt vertelt Esmée Bomhof. Toen bood Hannelore mij de opleiding tot verpleegkundige aan. Ik heb de verkorte opleiding (2,5 jaar) deeltijd gevolgd wat inhield dat ik van mijn 32 contracturen er 8 in de schoolbanken zat."

Het verschil tussen een Verpleegkundige en Verzorgende IG

“Er is een verschil in bevoegdheden als Verpleegkundige en Verzorgende IG, maar binnen de Elsresidentie verrichten wij de Verpleegkundige handelingen (zoals een infuus aanleggen) bijvoorbeeld niet. Waar je wel duidelijk het verschil in merkt, is het klinisch denken. Als een cliënt bepaalde symptomen heeft, zal je als verzorgende IG deze aanpakken. Als verpleegkundige ga je óók nadenken waar deze symptomen vandaan kunnen komen. Je bent niet alleen met de gevolgen bezig, maar ook de oorzaak. Je bent meer met ziektebeelden bezig en hebt meer diepgang in de stof.”

Hoe mijn dag eruit ziet?

“Dat is natuurlijk afhankelijk van het soort dienst. Maar je start altijd op met het lezen van de rapportages om te zien of er bijzonderheden zijn. Als ik s ’ochtends start, start ik met de zorg: cliënten uit bed helpen, verzorgen, medicatie geven, naar beneden begeleiden etc. Daarna ga ik aan de slag met de dagplanning, zoals artsen of apotheken bellen. S ’middags doen we een toiletronde, kort daarna wordt het middageten geserveerd. We helpen de gastvrouw (die het eten verzorgd) s ’middags mee. Vaak rusten de cliënten na het eten, dan helpen we hen bijvoorbeeld naar hun kamer. De dag sluit je vervolgens af met het rapporteren van bijzonderheden. Daarnaast neem ik het maken van de locatieplanningen voor mijn rekening.
De Elsresidentie is kleinschalig, dat moet bij je passen. De lijntjes zijn kort, het is een platte organisatie en de teams zijn hecht. Anderzijds heeft een kleinere organisatie geen verpleegarts of dienstdoende arts in huis, hierdoor zal je vaker moeten bellen met artsen.”

Wat ik het mooiste vind aan mijn werk....

“Onze cliënten, mensen met dementie of vergelijkbaar, weten vaak veel niet meer en kunnen zich soms niet goed uitdrukken. Iedere kleine waardering, een knipoog, aai over je hoofd of een lach, dat vind ik heel belangrijk en mooi.”